رابطه اهداف پیشرفت با احساس تعلق به مدرسه و نشاط ذهنی دانش‌آموزان

هدف از این پژوهش تعیین رابطه اهداف پیشرفت با احساس تعلق به مدرسه و نشاط ذهنی دانش‌آموزان بود­. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه­ی دانش‌آموزان دختر و پسر پایه­ی دوم، دوره متوسطه دوم، ناحیه دو شهرکرمان در سال تحصیلی1396- 1395 می­باشدکه از بین آنان نمونه­ای به حجم 300 نفر (207 دختر،93پسر)، با روش نمونه­گیری تصادفی طبقه­ای انتخاب شده­بودند. و با استفاده از پرسشنامه اهداف پیشرفت (الیوت و مک گریگور)، پرسشنامه احساس تعلق به مدرسه (بری و بتی) و مقیاس نشاط ذهنی حالتی (رایان و فردریک)، اقدام به جمع آوری اطلاعات شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از میانگین، انحراف استاندارد، همبستگی پیرسون، رگرسیون گام به گام، استفاده شد. نتایج نشان داد در زمینه اهداف پیشرفت، بین جهت­گیری­های رویکردی-تبحری و رویکردی-عملکردی با احساس تعلق به مدرسه و نشاط ذهنی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد جهت­گیری رویکردی-تبحری توانسته­است بر احساس تعلق به مدرسه با مقدار (1/7) درصد واریانس تاثیر بگذارد و آنرا پیش­بینی کند. همچنین جهت­گیری رویکردی-عملکردی توانسته بر نشاط ذهنی با مقدار (11/0) درصد واریانس تاثیر بگذارد و آنرا پیش­بینی کند، و  در گام دوم، جهت­گیری رویکردی-تبحری توانسته بر نشاط ذهنی با مقدار (13/0) درصد واریانس تاثیر بگذارد و آنرا پیش­بینی نماید.